Arnold Eucken

Arnold Eucken (ur. 3 lipca 1884 w Jenie, zm. 16 czerwca 1950 w Seebruck nad jeziorem Chiemsee) – niemiecki fizykochemik.

Był synem pisarza Rudolfa Euckena oraz bratem ekonomisty Waltera Euckena. Studia odbywał w Kilonii, Jenie i Berlinie. W 1906 r. uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy pt. ''Der stationäre Zustand zwischen polarisierten Wasserstoffelektroden'', przygotowanej pod kierunkiem Walthera Nernsta. Habilitował się w 1911 r. na podstawie pracy pt. ''Über die Temperaturabhängigkeit der Wärmeleitfähigkeit fester Nichtmetalle''. W 1915 r. otrzymał stanowisko profesora zwyczajnego na wrocławskiej Königliche Technische Hochschule, zaś w 1930 r. został profesorem na Uniwersytecie w Getyndze jako następca Gustawa Tammanna. . Jednym z jego ostatnich doktorantów był Manfred Eigen, późniejszy laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii.

Zajmował się chemią fizyczną i techniczną. Koncentrował się na cieple właściwym (pojemności cieplnej właściwej) przy niskich temperaturach, strukturą cieczy, elektrolitami, fizyce molekularnej, deuterze (wodorze ciężkim) i ciężkiej wodzie, kinetyką chemiczną, katalizą, inżynierią chemiczną oraz technologiami chemicznymi.

W 1929 r. został członkiem Akademii Nauk w Getyndze, a w 1932 r. członkiem Leopoldiny.

Dzieła: * ''Grundriss der Physikalischen Chemie'', Lipsk 1922 („Zarys chemii fizycznej”). * ''Lehrbuch der Chemischen Physik'', Lipsk 1930 („Słownik chemii fizycznej”). * wraz z Rudolfem Suhrmannem, ''Physikalisch - Chemische Praktikumaufgaben'', Lipsk 1928 („Fizykochemiczne zadania praktyczne”).

W 1931 r. ożenił się z Fritzi Brausewetter; mieli czworo dzieci. Źródło: Wikipedia