Wilhelm Adam

Wilhelm Adam (Eichen (bij Hanau), 28 maart 1893 — Dresden, 24 november 1978) was een Duits militair en Oost-Duits politicus.

De vader van Wilhelm Adam was een landbouwer. Van 1903 tot 1913 bezocht hij de lerarenopleiding te Schlüchtern. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was hij militair. In 1923 sloot Adam zich aan bij de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij van Adolf Hitler. Adam nam deel aan de zogenaamde ''Bierhalle-putsch'' in München in 1923, waarbij Hitler tevergeefs trachtte de macht te grijpen in Beieren.

Van 1926 tot 1929 was hij lid van de ''Deutsche Volkspartei'' (DVP). In 1933 werd Adam lid van de extreem-nationalistische oudstrijdersbond ''Stahlhelm''. Na Hitlers machtsovername werd hij lid van de SA en daarna SA-Hauptmann. In 1937 werd hij bevorderd tot majoor en directeur van de infanterieschool van Döberitz. In 1939 werd hij adjudant bij het XXIII Legerkorps. Na de Duitse inval in de Sovjet-Unie in 1941 werd hij adjudant van generaal-veldmaarschalk Friedrich Paulus en tot kolonel bevorderd. In 1943 werd hij door de Russen krijgsgevangen genomen.

Van 1944 tot 1945 was hij lid van de Bond van Officieren (antifascistisch) en bezocht hij in de Sovjet-Unie de Centrale Antifascistische School in Krasnogorsk. Inmiddels werd hij door een nationaalsocialistische rechtbank in Duitsland ter dood veroordeeld. Na de Duitse capitulatie (mei 1945), keerde Wilhelm Adam naar Duitsland terug en vestigde zich in de Sovjet-bezettingszone (later de DDR genaamd).

In 1948 was hij medeoprichter van de Nationaal-Democratische Partij van Duitsland (NDPD), een satellietpartij van de communistische SED. Van 1948 tot 1949 was hij ambtenaar in de deelstaat Saksen. Van 1949 tot 1978 was hij lid van de hoofdcommissie van de NDPD en tot 1952 voorzitter van de Saksische afdeling van de NDPD. Vanaf 1949 was hij lid van de Presidentiële Raad van de Kulturbund en van 1949 tot 1963 afgevaardigde in de Volkskammer (parlement).

Van 1950 tot 1952 was Adam minister van Financiën van Saksen. In 1953 sloot hij zich aan bij de Kasernierte Volkspolizei, de voorloper van de Nationale Volksarmee (NVA). Van 1953 tot 1958 was hij docent aan de Hogeschool voor Officieren van de DDR.

In 1968 werd hij onderscheiden met de ''Banier van de Arbeid'' en in 1977 werd hij bevorderd tot generaal-majoor van de NVA. Door Wikipedia aangeleverd