Mao Tse Tung

Mao Tse Tung ou Mao Zedong (chinés tradicional: 毛澤東; chinés simplificado: 毛泽东; ''pinyin'': ''Máo Zédōng''; Wade-Giles: ''Mao² Tse²-tung¹''), nado o 26 de decembro do 1893 e morto o 9 de setembro de 1976, foi o máximo dirixente do Partido Comunista da China (PCCh) e da República Popular da China. Baixo o seu liderado, o Partido Comunista fíxose co poder na China continental en 1949, cando se proclamou a nova República Popular, trala vitoria na guerra civil contra as forzas da República da China. A vitoria comunista provocou a fuxida de Chiang Kai-shek e os seus seguidores do Kuomintang para Taiwán e converteu a Mao no líder máximo da China ata a súa morte en 1976.

No plano ideolóxico, Mao asumiu as formulacións do marxismo-leninismo pero con matices propios baseados nas características da sociedade chinesa, moi diferente da europea. En particular, o comunismo de Mao outorga un papel central á clase campesiña como motor da revolución, formulación que difire da visión tradicional marxista-leninista da Unión Soviética, que vía os campesiños como unha clase con escasa capacidade de mobilización e adxudicaba aos traballadores urbanos o papel central na loita de clases.

A etapa de goberno de Mao estivo caracterizada por intensas campañas de reafirmación ideolóxica, que provocarían grandes conmocións sociais e políticas na China, como o Gran salto adiante e especialmente a Revolución Cultural, momento no que o seu poder alcanzou as cotas máximas ao desenvolverse un intenso culto á personalidade en torno á súa figura. Aínda hoxe en día, o papel histórico de Mao está rodeado dunha gran controversia. Anos logo da súa morte, en 1981, o Partido Comunista da China publicou unha análise oficial sobre a responsabilidade de Mao nos problemas sociais e económicos derivados das súas políticas, no que se lle atribuían erros graves, aínda cando se recoñecía o seu papel como gran líder revolucionario e artífice da subida ao poder do Partido Comunista. A partir de entón, o Partido Comunista da China mantivo esta valoración histórica de Mao como un gran líder, fonte de lexitimidade do propio partido, que con todo cometería algúns erros graves. Fóra da República popular, as valoracións de Mao variaron desde a visión amable que o mostraba como un líder popular ata a percepción da súa etapa no poder como un exemplo de autoritarismo tiránico e brutal. A maior discrepancia entre estas visións contrapostas da figura de Mao refírese a cal sería o seu nivel de responsabilidade no fracaso de moitas das políticas radicais que se adoptaron durante o seu liderado, así como ás cifras de mortos como consecuencia, directa ou indirecta, desas campañas políticas (os máis alcistas falan de máis de 70 millóns, os máis baixistas dan 10 millóns . Doutra banda entre 1949 e 1975 a esperanza de vida duplicouse: de 32 a 65 . En principios dos anos 1970, Shanghai tiña unha taxa de mortalidade infantil menor que Nova York. Nunha xeración, a taxa de alfabetización subiu do 15 % en 1949 ao 80 % a mediados dos anos de 1970. Entre 1949 e 1976 a China, o «enfermo de Asia», transformouse nunha potencia industrial importante, cunha taxa de desenvolvemento igualada soamente polos grandes auxes de crecemento da historia.

En 1961 rompeu formalmente co comunismo soviético ao denunciar o revisionismo da URSS e do PCUS. Unha das campañas máis polémicas impulsadas por Mao foi a Revolución Cultural en 1966 para consolidar o maoísmo. Veröffentlicht in Wikipedia